Rekapitulacja jest operacją na danych kulturowych, która jest rodzajem powtórzenia i umocnienia dotychczasowego stanu rzeczy. Na przykład wierna inscenizacja historyczna umacnia dotychczasowy obraz bitwy zachowany w kulturze. Adaptacja filmowa, która skupia się na wierności oryginałowi, wykorzystuje wiele rekapitulacji (np. bohaterowie i bohaterki mówią językiem książki). Ponieważ jednak mamy do czynienia z nowym kontekstem (zmiana medium, nowy układ sił na świecie) powtórzenie zawiera w sobie zmianę, którą przynosi kontekst i wywiera nacisk na ten kontekst (wymusza zachowanie poprzedniego stanu w nowym układzie).
Rekapitulacja jest performatywnym, kompilowalnym, zwrotnym operatorem, w którego wyniku dotychczasowy kanon/sposób działania, zwyczaj lub casus zostaje podtrzymany. Ponieważ jednak „każda iteracja jest alteracją” rekapitulacja wprowadza w teraźniejszość przeszłe formy, które w teraźniejszości nabierają nowych znaczeń. Przykładem rekapitulacji może być inscenizacja historyczna, digitalizacja lub renowacja.
Fragment kursywą pochodzi z rozprawy z zakresu humanistyki cyfrowej “Zaburzenia interfejsu przyjemności. Performatywność współczesnej wypowiedzi artystycznej na przykładzie grupy Rozdzielczość Chleba” Grzegorza Jędrka.
Rozprawę możesz przeczytać w repozytorium. Znajdziesz tam cały artykuł o rekapitulacji i reinterpretacji.
Możesz też zamówić jej opublikowaną w formie książki wersję.